Zmiany w rozliczeniach podatku u źródła miały mieć zastosowanie już w roku 2019 r., natomiast z uwagi na liczne kontrowersje co do sposobu ich stosowania, wejście w życie części z nich zostało odroczone do późniejszego terminu. Obecnie projekt Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2019 r. wyznaczył dzień wejścia w życie ustawy na 1 lipca 2020 r. Przez połowę roku 2020 obowiązuje więc tylko część znowelizowanych zasad, w tym zmieniona definicja rzeczywistego właściciela wypłacanych należności. Ostateczny kształt przepisów w zakresie podatku u źródła nie jest znany, ponieważ nadal trwają konsultacje nad zapowiadanymi zmianami, a Ministerstwo Finansów nie wyklucza wprowadzenia kolejnych.
W myśl znowelizowanych przepisów rzeczywisty właściciel, tzw. beneficial owner, to podmiot otrzymujący należność dla własnej korzyści, samodzielnie decydujący o jej przeznaczeniu i ponoszący ryzyko ekonomiczne związane z utratą należności lub jej części. Jednocześnie taki podmiot nie może być pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem ani innym podmiotem zobowiązanym prawnie lub faktycznie do przekazania części lub całości tej należności innemu podmiotowi. Dodatkowy warunek stanowi, że rzeczywisty właściciel powinien prowadzić rzeczywistą działalność gospodarczą (w związku z którą uzyskuje te należności) w kraju siedziby, przy czym dla oceny spełnienia tej przesłanki stosuje się odpowiednio art. 24a ust. 18 ustawy o PDOP (oraz odpowiednią regulację ustawy o PDOF), wskazujący na warunki prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej dla tzw. zagranicznej jednostki kontrolowanej. Warto podkreślić, że wszystkie wskazane powyżej warunki muszą być spełnione łącznie, żeby dany beneficjent mógł być uznany za rzeczywistego właściciela otrzymanej należności.
W porównaniu z definicją rzeczywistego właściciela obowiązującą do końca 2018 r., znowelizowana definicja została znacząco rozbudowana o szereg dodatkowych warunków. W szczególności, doprecyzowane zostało znaczenie określenia „otrzymanie (należności) dla własnej korzyści” oznaczające możliwość samodzielnego decydowania o jej przeznaczeniu i ponoszeniu związanego z nią ryzyka ekonomicznego, a także dodany został warunek prowadzenia przez rzeczywistego właściciela rzeczywistej działalności gospodarczej, zdefiniowanej w bardzo restrykcyjny sposób. Warto zaznaczyć, że taka definicja rzeczywistego właściciela wykracza istotnie poza definicję wskazaną w Modelowej Konwencji OECD, pomimo że w objaśnieniach (projekt) wskazuje się, że ta definicja powinna być interpretowana spójnie z celem wynikającym z umów o UPO.
W związku z powyższymi zmianami, zmodyfikowano również zasady, według których należy weryfikować spełnienie ustawowych wymogów chociażby co do statusu rzeczywistego właściciela po stronie kontrahenta. Przede wszystkim, wprowadzono obowiązek dochowania należytej staranności, zarówno w zakresie badania statusu odbiorcy, jak i innych aspektów prawno-formalnych związanych z dokonywaną wypłatą.