- Kolejna rewolucja w cenach transferowych?
- Gmina nie musi stosować prewspółczynnika VAT z rozporządzenia MF
- Podstawa opodatkowania VAT leasingu finansowego obejmuje czynności dodatkowe
- Wykreślenie z rejestru podatników VAT wymaga formy decyzji
- Refakturowanie usługi nie ochroni przed limitem kosztowym
Kolejna rewolucja w cenach transferowych?
Ministerstwo Finansów opublikowało projekt nowelizacji ustawy o PIT, ustawy o CIT
a także niektórych innych ustaw z dnia 15 lipca 2018 r. Projekt zawiera
szereg zmian dotyczących problematyki cen transferowych.
Stosownie do treści przepisów projektowanej nowelizacji:
- regulacje dotyczące cen transferowych mają znaleźć się w jednym rozdziale, proponowane jest również wprowadzenie szeregu definicji legalnych odnoszących się do tego zagadnienia;
- uregulowana zostanie zasada ceny rynkowej, wprowadza się również otwarty katalog metod ustalania cen transferowych;
- korekta cen transferowych ma być dokonana do dnia upływu terminu na złożenie przez podatnika rocznego zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym realizowane były dane transakcje;
- wprowadzone zostaną uproszczone zasady rozliczeń ( safe harbours), które mają mieć zastosowanie do pożyczek oraz usług o niskiej wartości dodanej; przy spełnieniu warunków opisanych w przepisach, cena ustalona przez podatnika ma być uznawana za rynkową;
- zmienione zostaną zasady regulujące powstawanie obowiązku sporządzenia dokumentacji cen transferowych – kryterium determinującym ten obowiązek ma być wartość transakcji.
Gmina nie musi stosować prewspółczynnika VAT z rozporządzenia MF
Naczelny Sąd Administracyjny 26 czerwca 2018 roku wydał precedensowy wyrok (sygn.
I FSK 219/18), w którym stwierdził, że jednostka samorządu
terytorialnego nie ma obowiązku stosować prewspółczynnika z
rozporządzenia Ministra Finansów.
Sprawa dotyczyła Gminy, która chciała odliczać VAT od wydatków
związanych z działalnością w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i
odbioru ścieków za pomocą proporcji udziału rocznego obrotu z transakcji
opodatkowanych (udokumentowanych fakturami VAT)
w całkowitym rocznym obrocie z działalności w zakresie wodociągów i kanalizacji.
Dyrektor KIS oraz WSA w Gdańsku nie zaakceptowały takiego podejścia.
Wskazały, że Gmina jest zobligowana do zastosowania metody kalkulacji
prewspółczynnika opisanej
w rozporządzeniu Ministra Finansów.
Jednostka samorządu terytorialnego wniosła więc skargę kasacyjną do
Naczelnego Sądu Administracyjnego, który rozpatrując sprawę przyznał jej
rację. Sąd potwierdził prawo do odliczenia VAT za pomocą
prewspółczynnika zaproponowanego przez podatnika. NSA podkreślił, że
podatnicy, którym dedykowano wzór kalkulacji prewspółczynnika
z rozporządzenia Ministra Finansów, nie są zobowiązani do jego
stosowania, pod warunkiem że zaproponują inna odpowiednią metodę. W
ocenie NSA, metoda zaproponowana przez Gminę opiera się na
jednoznacznych, jasnych kryteriach i zasługuje na akceptację. Sąd
wskazał także argumenty przemawiające za nieadekwatnością metody
przewidzianej w rozporządzeniu MF. Ponadto, potwierdził prawo
dostosowania metody kalkulacji prewspółczynnika do konkretnego rodzaju
działalności podatnika.
Podstawa opodatkowania VAT leasingu finansowego obejmuje czynności dodatkowe
WSA w Warszawie w wyroku z 31 lipca 2018 roku (sygn. III SA/Wa 3068/17), stwierdził, że dodatkowe czynności wchodzą w zakres podstawy opodatkowania VAT leasingu finansowego.
Sprawa dotyczyła banku, który zawierał z klientami umowy leasingu finansowego. W ramach zawartych umów, świadczył usługi dodatkowe (np. rejestracja pojazdu, ubezpieczenie). Wydanie przedmiotu leasingu finansowego bank traktował jako dostawę towarów. W ocenie banku, świadczone usługi dodatkowe nie powinny wchodzić w zakres podstawy opodatkowania VAT z tytułu dostawy towarów. Bank argumentował, że co prawda przedmiotowe usługi dodatkowe dotyczą przedmiotu leasingu, ale nie są dokonywane w ramach dostawy towarów.
WSA w Warszawie nie zgodził się z takim stanowiskiem. Wskazał, że należności z tytułu świadczonych usług dodatkowych są na tyle ściśle związane z dostawą przedmiotu leasingu, że stanowią część podstawy opodatkowania VAT usługi głównej.
Wykreślenie z rejestru podatników VAT wymaga formy decyzji
WSA w Warszawie w dwóch ostatnio wydanych wyrokach (z 4 lipca 2018 r., sygn.
III SA/Wa 3481/17 oraz z 13 lipca 2018 r., sygn. III SA/Wa 3158/17),
stwierdził że wykreślenie podatnika z rejestru VAT wymaga formy decyzji.
Od 2017 roku obowiązują przepisy ułatwiające naczelnikom urzędów skarbowych wykreślanie podatników z rejestru VAT. Organy podatkowe stały na stanowisku, że wykreślenie nie wiąże się z obowiązkiem poinformowania o nim podatnika. Wysyłały jednak zwykłe zawiadomienia.
W ocenie WSA, brak decyzji w sprawie wykreślenia podatnika z rejestru oznacza, że jest ono bezskuteczne.
Wyroki nie są jeszcze prawomocne, w sprawach można się więc spodziewać stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jeżeli NSA zaakceptuje stanowisko WSA w Warszawie, to bezskutecznie wykreśleni podatnicy zyskają podstawę do żądania rekompensaty od organów podatkowych za poniesioną szkodę (związaną przykładowo z utratą wiarygodności w oczach swoich kontrahentów, na skutek wykreślenia z rejestru VAT).
Refakturowanie usługi nie ochroni przed limitem kosztowym
W interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2018 roku, sygn. 0114-KDIP2-3.4010.138.2018.1.MC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że refakturowanie przez spółkę na podmiot powiązany wydatków za usługi marketingu i promocji podlega ograniczeniom w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z usługami niematerialnymi (art. 15e ustawy o CIT).
Stosownie do ustawy o CIT, powyższe ograniczenie nie ma zastosowania do kosztów usług refakturowanych.
W stanie faktycznym będącym przedmiotem sprawy, spółka refakturowała na podmiot powiązany usługi marketingowe zakupione od podmiotów trzecich, niepowiązanych. Wnioskodawca – spółka, na którą refakturowano usługi, chciała potwierdzić, że w takiej sytuacji nie jest objęta limitem kosztowym dotyczącym usług niematerialnych. W ocenie spółki, limitowanie kosztów nie powinno mieć zastosowania zarówno u refakturującego, jak
i po stronie finalnego nabywcy. Celem wprowadzenia przedmiotowych ograniczeń było bowiem przeciwdziałanie transferowi zysków pomiędzy podmiotami powiązanymi – a przy refakturowaniu takie ryzyko nie występuje.
Dyrektor KIS nie zgodził się z takim podejściem. Organ podatkowy stwierdził, że wyłączenie z limitu kosztowego ma zastosowanie do podmiotu, który refakturuje usługi na innych, ale nie ma zastosowania do finalnego nabywcy, gdyż on nie refakturuje na nikogo żadnej usługi.
This post is also available in: EN